Het vertrouwde telefoontje van Lian uit het ziekenhuis. De koorts was iets gezakt en hij had een rustige nacht gehad. De darmen waren nog niets ondanks het klysma die men gaf. Ook de pijn blijft opspelen hoewel die beter beheersbaar lijkt. Lian was die nacht een aantal malen bij hem geweest en ze spraken wat. Mark blijft vol vertrouwen de toekomst in kijken.
De stapel met kaarten thuis en in het ziekenhuis groeit maar we hebben ze nog niet opengemaakt. We weten dat Mark dat leuk vindt en we doen het als hij er zin in heeft. Nu is het te veel voor hem. Alleen al de stapel kaarten, de vele telefoontjes en de mensen die langs komen doen ons goed. Ook als we dit Mark vertellen doe hem het goed. Hij zegt dat we de groeten terug moeten doen en dat het allemaal goed zal komen. In de loop van deze zondag zakt de koorts. Geen garantie maar toch. De rode kleur en uitslag zijn verdwenen. Men besluit dat Mark van de mediumcare weg kan en naar zijn kamer mag. De hele familie beleeft dit als een feest en men helpt dan ook om apparatuur af te koppelen en de boel te verhuizen. Eindelijk rust voor Mark
zondag 26 november 2006
Nog steeds koorts
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
5 opmerkingen:
Telkens dacht ik (en met mij denk ik vele anderen) dat, als jullie weer iets was `overkomen` ,dat nog meer onheil onmogelijk was. De werkelijkheid is weerbarstig, blijken de slechte zeven jaren toch niet voorbij.
Weet dat ik intens met jullie meeleef en de familie, Mark in het bijzonder, veel sterkte toewens in deze, zoveelste, moeilijke periode waar jullie doorheen moeten. Mocht ik op wat voor wijze iets voor jullie kunnen doen, schroom niet te vragen.
Frank
Wilco en familie,
Als Ann en ik zojuist de onstaande stukjes lezen kunnen we ons niet voorstellen dat het over iemand gaat waar je vaak mee werkt. Het is ongelooflijk, een ziekenhuis roman. Helaas is het werkelijkheid. We zullen jullie volgens via de log en wensen jullie allemaal heel veel sterkte toe en hopen dat het maximaal mag herstellen.
Ann en Pieter.
Uit het hart wens ik jullie ontzettend veel sterkte toe. Ik zal een en ander via deze weblog volgen.
Ik kan het niet geloven! Wat een grote schrik. Ik begrijp dat jullie in Italie zaten, jullie kado. Hoe is t mogelijk. Ik heb kippenvel na het lezen van de afgelopen dagen en kan alleen maar HEEL VEEL STERKTE TOEWENSEN EN EEN HERSTEL VAN JULLIE ZOON EN BROER!!!
liefs Elly B uit Dinteloord
Wilco,Lian en de kids,
We zijn met stomheid geslagen met het de verhalen op jullie weblog.
Wensen jullie sterkte toe en een voorspoedige revalidatie.
Giulia,Alice,Yvonne en Jan de Groot
Een reactie posten