Dinsdag 28 november 2006.
Vandaag begon de dag met een bezoek aan de tandarts door Reno, Joost en pa. Ma ging voor haar twee wekelijks bezoek naar de fyso. Weer eens wat “anders”. We bellen met het AMC. Mark had een onrustige nacht gehad. Voor de rest geen bijzonderheden. Echt niet?? Het valt toch tegen. Je hoopt op wat meer verbetering als tot nu toe. Wat gaat het langzaam en hoort dat wel zo?
Hierna hebben Lian en Joost wat in huis gerommeld en is Reno naar zijn werk in Den Haag gegaan. Annemarie vertrok al vroeg naar haar werk in Eindhoven. Wilko bezocht de collegevergadering. De laatste van Gert Jan die als wethouder vertrekt. Je hoofd staat er niet naar maar na een week is het toch goed om even wat anders te doen.
We kijken uit naar de middag. Hoe zou het zijn. Wat beter???
We komen zijn kamer op en Mark ligt voor zich uit te kijken. Hij kijkt fris en hij lijkt minder pijn te hebben. Hij begroet ons kort zoals alleen Mark dat kan. Eééu en een vinger omhoog. We zien iets in zijn ogen en aan zijn houding. In korte bewoordingen, haast telegramstijl, vertelt hij dat hij zich iets beter voelt. Nog wel pijn en beroert, maar toch. Een verpleegster komt er bij. Samen met Mark vertellen ze dat de morfine iets is verminderd en dat Mark minder “shotjes” neemt. Ook de koorts is gezakt; nu 38.5. De artsen zijn tevreden over de genezing van de verwondingen hoewel ze uit de laatste foto’s op konden maken dat er een flinke kneuzing zat achter de maag/darmen van Mark. Kennelijk is dit een gevolg van de operatie. Dit is pijnlijk maar zal vanzelf verdwijnen. Zijn darmen beginnen weer wat te rommelen en er is wat ontlasting geweest.
Mark heeft nog steeds dorst maar mag wat ijs. Dat was rap geregeld. Snel naar beneden waar een AH-winkel is gevestigd. Vier raketten gekocht en als een raket naar boven. Papiertje er afgerukt en hup in Mark zijn mond. Nog nooit iemand zo van een ijsje zien genieten. Met gesloten ogen hapt hij van zijn ijsje. Een tevreden blik op zijn gezicht verschijnt. Heerlijk om te zien. We moeten Mark waarschuwen want hij is in staat om ook het stokje te vermalen en te verorberen als was het Kaviaar. Mark heeft drie kaarten uit de enveloppe gehaald en gelezen. Dat vond hij leuk maar kennelijk ook vermoeien want de ander 100 liggen onaangeroerd op zijn nachtkastje.
We vragen hem het cadeautjes van zijn Albert Heijn collega’s uit te pakken. Hij glimlacht als hij het T-shirt ziet. Het staat vol met beterschapwensen en gekkigheid van zijn collega’s We hangen het tegenover zijn bed aan de muur. De rest van de kaarten en cadeautjes komen nog wel.
En dan het gevoel. Velen vragen hoe het is met het gevoel in de benen van Mark.
Voorop gesteld dat Mark vanaf zijn middel verlamd is. De dwarslaesie is echter zodanig dat er lichtpuntjes tot een beperkt herstel van verschillende functies zijn. Men noemt dit een incomplete dwarslaesie. Bij Mark ter hoogte van T10 en T11 in onderstaand schema
In combinatie met revalidatie, wilskracht en techniek moeten er mogelijkheden zijn maar wat die zijn is afwachten. Wel is van belang dat zich deze dagen de eerste tekenen voordoen in de vorm van het terugkomen van gevoel. Bij testen is gebleken dat dit zo is. In één van zijn benen wordt activiteit gemeten in een maten die de lichtpuntjes rechtvaardigen. Het is zeer voorbarig conclusies te trekken of verwachtingen te wekken, maar het is er wel.
Met de revalidatiearts is afgesproken dat Mark nog een week in Amsterdam blijft. Men kan dan de onderzoeken verder uitvoeren en afronden om vervolgens een revalidatie programma te schrijven om dit vervolgens met Mark en ons te bespreken.
23.45 Lian belt. Ze slaapt weer bij Mark. De situatie is onveranderd. Mark slaapt veel. We gaan de nacht in.
Vandaag begon de dag met een bezoek aan de tandarts door Reno, Joost en pa. Ma ging voor haar twee wekelijks bezoek naar de fyso. Weer eens wat “anders”. We bellen met het AMC. Mark had een onrustige nacht gehad. Voor de rest geen bijzonderheden. Echt niet?? Het valt toch tegen. Je hoopt op wat meer verbetering als tot nu toe. Wat gaat het langzaam en hoort dat wel zo?
Hierna hebben Lian en Joost wat in huis gerommeld en is Reno naar zijn werk in Den Haag gegaan. Annemarie vertrok al vroeg naar haar werk in Eindhoven. Wilko bezocht de collegevergadering. De laatste van Gert Jan die als wethouder vertrekt. Je hoofd staat er niet naar maar na een week is het toch goed om even wat anders te doen.
We kijken uit naar de middag. Hoe zou het zijn. Wat beter???
We komen zijn kamer op en Mark ligt voor zich uit te kijken. Hij kijkt fris en hij lijkt minder pijn te hebben. Hij begroet ons kort zoals alleen Mark dat kan. Eééu en een vinger omhoog. We zien iets in zijn ogen en aan zijn houding. In korte bewoordingen, haast telegramstijl, vertelt hij dat hij zich iets beter voelt. Nog wel pijn en beroert, maar toch. Een verpleegster komt er bij. Samen met Mark vertellen ze dat de morfine iets is verminderd en dat Mark minder “shotjes” neemt. Ook de koorts is gezakt; nu 38.5. De artsen zijn tevreden over de genezing van de verwondingen hoewel ze uit de laatste foto’s op konden maken dat er een flinke kneuzing zat achter de maag/darmen van Mark. Kennelijk is dit een gevolg van de operatie. Dit is pijnlijk maar zal vanzelf verdwijnen. Zijn darmen beginnen weer wat te rommelen en er is wat ontlasting geweest.
Mark heeft nog steeds dorst maar mag wat ijs. Dat was rap geregeld. Snel naar beneden waar een AH-winkel is gevestigd. Vier raketten gekocht en als een raket naar boven. Papiertje er afgerukt en hup in Mark zijn mond. Nog nooit iemand zo van een ijsje zien genieten. Met gesloten ogen hapt hij van zijn ijsje. Een tevreden blik op zijn gezicht verschijnt. Heerlijk om te zien. We moeten Mark waarschuwen want hij is in staat om ook het stokje te vermalen en te verorberen als was het Kaviaar. Mark heeft drie kaarten uit de enveloppe gehaald en gelezen. Dat vond hij leuk maar kennelijk ook vermoeien want de ander 100 liggen onaangeroerd op zijn nachtkastje.
We vragen hem het cadeautjes van zijn Albert Heijn collega’s uit te pakken. Hij glimlacht als hij het T-shirt ziet. Het staat vol met beterschapwensen en gekkigheid van zijn collega’s We hangen het tegenover zijn bed aan de muur. De rest van de kaarten en cadeautjes komen nog wel.
En dan het gevoel. Velen vragen hoe het is met het gevoel in de benen van Mark.
Voorop gesteld dat Mark vanaf zijn middel verlamd is. De dwarslaesie is echter zodanig dat er lichtpuntjes tot een beperkt herstel van verschillende functies zijn. Men noemt dit een incomplete dwarslaesie. Bij Mark ter hoogte van T10 en T11 in onderstaand schema
In combinatie met revalidatie, wilskracht en techniek moeten er mogelijkheden zijn maar wat die zijn is afwachten. Wel is van belang dat zich deze dagen de eerste tekenen voordoen in de vorm van het terugkomen van gevoel. Bij testen is gebleken dat dit zo is. In één van zijn benen wordt activiteit gemeten in een maten die de lichtpuntjes rechtvaardigen. Het is zeer voorbarig conclusies te trekken of verwachtingen te wekken, maar het is er wel.
Met de revalidatiearts is afgesproken dat Mark nog een week in Amsterdam blijft. Men kan dan de onderzoeken verder uitvoeren en afronden om vervolgens een revalidatie programma te schrijven om dit vervolgens met Mark en ons te bespreken.
23.45 Lian belt. Ze slaapt weer bij Mark. De situatie is onveranderd. Mark slaapt veel. We gaan de nacht in.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten