Stappen vooruit

De vrije dag die Mark heeft genomen deed hem goed. Hij had een betrekkelijk rustige nacht en werd “opgewekt” wakker. Lian heeft geholpen met hem te wassen. Zijn darmen zijn zodanig opgang dat hij wat thee mag nadat de maagsonde werd verwijderd. De artsen zijn tevreden en zeggen dat maandag of dinsdag de wonden aan zijn linkerbeen gesloten zullen worden en dat men uit voorzorg de wond aan zijn heup spoelt. Ook is in overleg met het revalidatiecentrum van het Dijkzigt besloten om Mark pas over te brengen als hij geen ziekenhuis verpleging meer nodig heeft. Hij hoeft de tijd dan niet in het Dijkzigt zelf te liggen maar kan gelijk naar het revalidatiecentrum.

Uit onderzoek blijkt dat er wat gevoel terug komt in zijn bovenbeen en voorzijde van zijn middel. Dit zijn de lichtpuntjes. Het zegt niets over het uiteindelijk resultaat maar het geeft moed en kracht om op de been te blijven. De dagen zijn lang en de nachten kort. Mark vecht met alles wat hij in zich heeft. Lian is al dagen en nachten bij hem. Ze vecht mee.

Mark kijkt wat TV en wil naar de wedstrijd van Feyenoord kijken. Liefst samen met Lian. Die blijft dus nog een nachtje. In de loop van de dag verdwijnt de zuurstofslangentjes uit zijn neus. Zijn bloed heeft weer voldoende zuurstof. Hij kan het zelf nu.

Aan het eind van de middag neemt de pijn weer toe. Mark ligt uit eindelijk te huilen van de pijn. Hij wordt onderzocht en men denkt dat het de darmen zijn die opspelen. Uiteindelijk besluit men een echo te maken om alles uit te sluiten. Uit de beelden van de echo blijkt dat de blaas van Mark barstens vol zit. Men ontdekt dan dat de katheter verstopt is geraakt. Men verhelpt de verstopping en bijna een liter urine verlaat de blaas. Bij iedere druppel die de blaas verlaat neemt de pijn af bij Mark. Hoe kan dit nu verdorie. Dit is pijn lijden voor niets. We noteren iedere cc water die naar binnen gaat en van het infuus weet men toch ook de hoeveelheden. Dan moet men toch zien dat er te weinig vocht het lichaam verlaat. Mark is niet de enige die pijn lijdt vanavond. Zijn club is solidair en verlies op pijnlijke wijze.


















Wij hebben genoten van de boontjes en het rundvlees van Hennie.

Nu maar kijken naar de dag van morgen. De hoogte punten zijn voorlopig:
1. Joost is zwarte Piet op het gemeente huis.
2. Mark krijgt een rondleiding in het ziekenhuis.

Een dagje vrij

Mark had zich vandaag kennelijk een vrije dag toegekend. Hij was niet erg spraakzaam. Misschien kwam het door de lichte koorts die hij nog had of door de fysiotherapie. Hij moest met gewichten van een kilo en een balletje zijn hand- en armspieren trainen. Dat ging aardig. Ook werd er een foto van zijn linker voet gemaakt omdat die dik blijft. Er blijkt alleen spraken van de eerder genoemde gebroken teen. De internist had meer informatie met betrekking tot de bacterie in de urineblaas en besloot tot het toedienen van een ander antibioticum.

Ook had Mark een gesprek met de maatschappelijk werkster gehad. Ook wij spraken met haar. Mark omschreef zij als een moeilijke prater die niet makkelijk opgang komt. Ze had een aardig gesprek met hem gehad en er zouden er nog meer volgen. Zij vond Mark erg gespannen.


Aan het eind van de middag proberen we wat activiteiten bij Mark te forceren. Tot dat moment heeft hij veel met zijn ogen dicht gelegen. Soms sliep hij en kon je zien dat hij akelige droomde. Het zweet breekt hem dan uit en zijn lichaam trilt en schokt af en toe. Soms rolt een traan over zijn wang. Wij pakken dan zijn hand vast of koelen zijn hoofd met een nat washandje. Als je vraagt wat hij gedroomd heeft zegt Mark dat het eng was maar dat hij het niet meer weet. We vragen of we wat post open moeten maken. Er hangen nog maar vijf van de ongeveer 100 kaarten. Mark zegt dat het niet hoeft en Pa maakt vervolgens de eerste enveloppe open en leest de kaart voor. Er volgen er nog een stuk of 10. Mark luistert met gesloten ogen. Dan vragen we of hij Tv zou willen kijken. Morgen moet zijn club Feyenoord voetballen. Mark zegt dat het niet hoeft. Ja, dat schiet niet op zo. Dus de televisie aan laten sluiten. Als hij wil dan kan het in ieder geval.
















‘s Avonds heeft Mark wat TV gekeken. (zie je wel) Hij probeert de wedstrijd van AZ te volgen maar het lukt niet. Het is te vermoeiend.(had hij toch gelijk??)
Hij vraagt om de TV uit te zetten en valt in slaap. Na korte tijd wordt hij wakker van de maagkrampen. Zou het dan toch….???? Ja inderdaad hij poept zijn bed vol. Dat moeten we hebben. De darmen gaan doen wat ze moeten doen. Een tegenslag is wel dat hij niet heeft gevoeld dat hij aandrang had. Het zegt allemaal nog niets maar het valt toch een beetje tegen.
http://www.amc.nl/
http://www.dwarslaesie.nl/

De koorts zakt

Vandaag begon de dag met een bezoek aan de tandarts door Reno, Joost en pa. Ma ging voor haar twee wekelijks bezoek naar de fyso. Weer eens wat “anders”. We bellen met het AMC. Mark had een onrustige nacht gehad. Voor de rest geen bijzonderheden. Echt niet?? Het valt toch tegen. Je hoopt op wat meer verbetering als tot nu toe. Wat gaat het langzaam en hoort dat wel zo?

Hierna hebben Lian en Joost wat in huis gerommeld en is Reno naar zijn werk in Den Haag gegaan. Annemarie vertrok al vroeg naar haar werk in Eindhoven. Wilko bezocht de collegevergadering. De laatste van Gert Jan die als wethouder vertrekt. Je hoofd staat er niet naar maar na een week is het toch goed om even wat anders te doen.
We kijken uit naar de middag. Hoe zou het zijn. Wat beter???

We komen zijn kamer op en Mark ligt voor zich uit te kijken. Hij kijkt fris en hij lijkt minder pijn te hebben. Hij begroet ons kort zoals alleen Mark dat kan. Eééu en een vinger omhoog. We zien iets in zijn ogen en aan zijn houding. In korte bewoordingen, haast telegramstijl, vertelt hij dat hij zich iets beter voelt. Nog wel pijn en beroert, maar toch. Een verpleegster komt er bij. Samen met Mark vertellen ze dat de morfine iets is verminderd en dat Mark minder “shotjes” neemt. Ook de koorts is gezakt; nu 38.5. De artsen zijn tevreden over de genezing van de verwondingen hoewel ze uit de laatste foto’s op konden maken dat er een flinke kneuzing zat achter de maag/darmen van Mark. Kennelijk is dit een gevolg van de operatie. Dit is pijnlijk maar zal vanzelf verdwijnen. Zijn darmen beginnen weer wat te rommelen en er is wat ontlasting geweest.

Mark heeft nog steeds dorst maar mag wat ijs. Dat was rap geregeld. Snel naar beneden waar een AH-winkel is gevestigd. Vier raketten gekocht en als een raket naar boven. Papiertje er afgerukt en hup in Mark zijn mond. Nog nooit iemand zo van een ijsje zien genieten. Met gesloten ogen hapt hij van zijn ijsje. Een tevreden blik op zijn gezicht verschijnt. Heerlijk om te zien. We moeten Mark waarschuwen want hij is in staat om ook het stokje te vermalen en te verorberen als was het Kaviaar. Mark heeft drie kaarten uit de enveloppe gehaald en gelezen. Dat vond hij leuk maar kennelijk ook vermoeien want de ander 100 liggen onaangeroerd op zijn nachtkastje.

We vragen hem het cadeautjes van zijn Albert Heijn collega’s uit te pakken. Hij glimlacht als hij het T-shirt ziet. Het staat vol met beterschapwensen en gekkigheid van zijn collega’s We hangen het tegenover zijn bed aan de muur. De rest van de kaarten en cadeautjes komen nog wel.

En dan het gevoel. Velen vragen hoe het is met het gevoel in de benen van Mark.
Voorop gesteld dat Mark vanaf zijn middel verlamd is. De dwarslaesie is echter zodanig dat er lichtpuntjes tot een beperkt herstel van verschillende functies zijn. Men noemt dit een incomplete dwarslaesie. Bij Mark ter hoogte van T10 en T11 in onderstaand schema


















In combinatie met revalidatie, wilskracht en techniek moeten er mogelijkheden zijn maar wat die zijn is afwachten. Wel is van belang dat zich deze dagen de eerste tekenen voordoen in de vorm van het terugkomen van gevoel. Bij testen is gebleken dat dit zo is. In één van zijn benen wordt activiteit gemeten in een maten die de lichtpuntjes rechtvaardigen. Het is zeer voorbarig conclusies te trekken of verwachtingen te wekken, maar het is er wel.

Met de revalidatiearts is afgesproken dat Mark nog een week in Amsterdam blijft. Men kan dan de onderzoeken verder uitvoeren en afronden om vervolgens een revalidatie programma te schrijven om dit vervolgens met Mark en ons te bespreken.

23.45 Lian belt. Ze slaapt weer bij Mark. De situatie is onveranderd. Mark slaapt veel. We gaan de nacht in.

Dinsdag 28 november 2006.
Vandaag begon de dag met een bezoek aan de tandarts door Reno, Joost en pa. Ma ging voor haar twee wekelijks bezoek naar de fyso. Weer eens wat “anders”. We bellen met het AMC. Mark had een onrustige nacht gehad. Voor de rest geen bijzonderheden. Echt niet?? Het valt toch tegen. Je hoopt op wat meer verbetering als tot nu toe. Wat gaat het langzaam en hoort dat wel zo?

Hierna hebben Lian en Joost wat in huis gerommeld en is Reno naar zijn werk in Den Haag gegaan. Annemarie vertrok al vroeg naar haar werk in Eindhoven. Wilko bezocht de collegevergadering. De laatste van Gert Jan die als wethouder vertrekt. Je hoofd staat er niet naar maar na een week is het toch goed om even wat anders te doen.
We kijken uit naar de middag. Hoe zou het zijn. Wat beter???

We komen zijn kamer op en Mark ligt voor zich uit te kijken. Hij kijkt fris en hij lijkt minder pijn te hebben. Hij begroet ons kort zoals alleen Mark dat kan. Eééu en een vinger omhoog. We zien iets in zijn ogen en aan zijn houding. In korte bewoordingen, haast telegramstijl, vertelt hij dat hij zich iets beter voelt. Nog wel pijn en beroert, maar toch. Een verpleegster komt er bij. Samen met Mark vertellen ze dat de morfine iets is verminderd en dat Mark minder “shotjes” neemt. Ook de koorts is gezakt; nu 38.5. De artsen zijn tevreden over de genezing van de verwondingen hoewel ze uit de laatste foto’s op konden maken dat er een flinke kneuzing zat achter de maag/darmen van Mark. Kennelijk is dit een gevolg van de operatie. Dit is pijnlijk maar zal vanzelf verdwijnen. Zijn darmen beginnen weer wat te rommelen en er is wat ontlasting geweest.

Mark heeft nog steeds dorst maar mag wat ijs. Dat was rap geregeld. Snel naar beneden waar een AH-winkel is gevestigd. Vier raketten gekocht en als een raket naar boven. Papiertje er afgerukt en hup in Mark zijn mond. Nog nooit iemand zo van een ijsje zien genieten. Met gesloten ogen hapt hij van zijn ijsje. Een tevreden blik op zijn gezicht verschijnt. Heerlijk om te zien. We moeten Mark waarschuwen want hij is in staat om ook het stokje te vermalen en te verorberen als was het Kaviaar. Mark heeft drie kaarten uit de enveloppe gehaald en gelezen. Dat vond hij leuk maar kennelijk ook vermoeien want de ander 100 liggen onaangeroerd op zijn nachtkastje.

We vragen hem het cadeautjes van zijn Albert Heijn collega’s uit te pakken. Hij glimlacht als hij het T-shirt ziet. Het staat vol met beterschapwensen en gekkigheid van zijn collega’s We hangen het tegenover zijn bed aan de muur. De rest van de kaarten en cadeautjes komen nog wel.

En dan het gevoel. Velen vragen hoe het is met het gevoel in de benen van Mark.
Voorop gesteld dat Mark vanaf zijn middel verlamd is. De dwarslaesie is echter zodanig dat er lichtpuntjes tot een beperkt herstel van verschillende functies zijn. Men noemt dit een incomplete dwarslaesie. Bij Mark ter hoogte van T10 en T11 in onderstaand schema



In combinatie met revalidatie, wilskracht en techniek moeten er mogelijkheden zijn maar wat die zijn is afwachten. Wel is van belang dat zich deze dagen de eerste tekenen voordoen in de vorm van het terugkomen van gevoel. Bij testen is gebleken dat dit zo is. In één van zijn benen wordt activiteit gemeten in een maten die de lichtpuntjes rechtvaardigen. Het is zeer voorbarig conclusies te trekken of verwachtingen te wekken, maar het is er wel.

Met de revalidatiearts is afgesproken dat Mark nog een week in Amsterdam blijft. Men kan dan de onderzoeken verder uitvoeren en afronden om vervolgens een revalidatie programma te schrijven om dit vervolgens met Mark en ons te bespreken.

23.45 Lian belt. Ze slaapt weer bij Mark. De situatie is onveranderd. Mark slaapt veel. We gaan de nacht in.

Blaasontsteking

Een rot dag. Mark blijft pijn houden en er wordt een blaasontsteking geconstateerd. De koorts loopt weer op. Hij krijgt via het infuus antibiotica toegediend. Ook horen we dat er een teen gebroken is. Mark wordt verplaatst naar een andere afdeling. Op deze afdeling hoort hij zeker thuis maar niet op de kamer waarop men hem heeft gelegd. Een kamer met 3 andere patiënten die volop rechtop in hun bed zitten te keuvelen met hun bezoek en zitten te telefoneren. Mark moet rust hebben en dat gaat hij hier niet krijgen. Lian spreekt met de verpleging en er wordt besloten om Mark op een éénpersoons kamer te leggen. Maar eerst weer naar beneden om een foto te maken van hart en longen. Mark is moe en valt steeds in slaap. Ook vraagt hij steeds om drinken of een ijsklontje. Mondjesmaat krijgt hij wat want zijn maag en darmen moeten worden ontzien ondanks de hevel die men in zijn maag heeft aangebracht.

Dan belt Reno dat hij op NS station Schiphol is gestrand. De trein gaat niet verder omdat er onderweg een treinstel in brand heeft gestaan. Ik ga met Joost op en neer om hem op te halen. Anderhalf uur ploeteren in de file is het gevolg. Toch nog een halfuurtje bij Mark. Daar gaat het om. Reno vond het heel leuk om toch nog een half uurtje bij mark te zijn. Daarna gingen we naar huis Pa, ma Reno, Annemarie en Joost. Ma gaat toch maar even een nachtje naar huis even goed slapen. Dan kan ze de volgende dag fris bij mark zijn. We smullen van de erwtensoep en pannenkoeken van Danja. Makkelijk en iets warms.

Het adres van Mark is nu:

AMC
Mark van Tilborg
Afdeling G7 kamer 125
Postbus 22660
1100 DD Amsterdam

Nog steeds koorts

Het vertrouwde telefoontje van Lian uit het ziekenhuis. De koorts was iets gezakt en hij had een rustige nacht gehad. De darmen waren nog niets ondanks het klysma die men gaf. Ook de pijn blijft opspelen hoewel die beter beheersbaar lijkt. Lian was die nacht een aantal malen bij hem geweest en ze spraken wat. Mark blijft vol vertrouwen de toekomst in kijken.

De stapel met kaarten thuis en in het ziekenhuis groeit maar we hebben ze nog niet opengemaakt. We weten dat Mark dat leuk vindt en we doen het als hij er zin in heeft. Nu is het te veel voor hem. Alleen al de stapel kaarten, de vele telefoontjes en de mensen die langs komen doen ons goed. Ook als we dit Mark vertellen doe hem het goed. Hij zegt dat we de groeten terug moeten doen en dat het allemaal goed zal komen. In de loop van deze zondag zakt de koorts. Geen garantie maar toch. De rode kleur en uitslag zijn verdwenen. Men besluit dat Mark van de mediumcare weg kan en naar zijn kamer mag. De hele familie beleeft dit als een feest en men helpt dan ook om apparatuur af te koppelen en de boel te verhuizen. Eindelijk rust voor Mark

Joost zwarte piet

Joost is vandaag zwarte piet bij de intocht van Sinterklaas in Strijen. Mark heeft gezegd dat Joost dat moet doen en dat hij zelf volgend jaar weer zou komen kijken. "Roll" brengt Joost aan het eind van de dag naar het AMC

Lian belt ’s ochtends naar huis met de mededeling dat het niet veel anders is als de avond ervoor. Koorts, pijn en darmen die niet werken. Voeding en medicijnen via het infuus. Drinken mag hij niet. Hij heeft een drukknop gekregen waarmee hij de toediening van de morfine kan regelen. Uiteraard binnen de perken. In het begin lijkt het of hij op een flipperkast speelt hij blijft drukken met gevolg dat de veiligheid werkt en de morfine toediening blokkeert. Hij wil drinken. Tegen Joost zegt hij dat hij heeft gedroom. Gedroomd van een grote fles Fanta die Joost kwam brengen. Ook enge dromen zegt hij te hebben gehad. Hij droomde dat hij in het water van de karpervijver stond en niet kon bewegen. Annemarie praat met Mark. Hij vertelt haar dat hij wat vreemds voelt in zijn been. Hij weet niet wat hij voelt.

Reno die met een nat washandje het hoofd van Mark koelt. Als ouder zien we dit. De bewondering voor Reno die al zijn ziekenhuisangsten opzij weet te schuiven voor zijn broer Mark. Wat kan een mens veel. En wat zal een mens nog veel moeten de komende maanden. De koorts is er nog maar stabiel. De internist is geweest en wijt de koorts als reactie op het toedienen van het bloed. Waarom is nog de vraag, De darmen blijven stil. Mark geniet van de ijsklontjes die hij af en toe mag hebben. Mark praat weinig en slaapt veel. Af en toe gaan we naar “beneden” In het AMC is een plein met daaraan winkeltjes en een restaurant. Je bent even uit het ziekenhuis gevoel. We drinken er regelmatig een bakje koffie en eten soms een broodje. Met uitzondering van Reno. Die moet echt niets van een ziekenhuis hebben en al helmaal geen eten of drinken.


















Reno is bij Mark die om een slokje water vraagt. Reno loopt om het bed en pakt het water. De buurvrouw van Mark vraagt dan: “Meneer, kan U even kijken of mijn man achter de stapel handdoeken ligt. Reno heeft inmiddels de nodige ziekenhuis ervaring en zegt dat hij zo even zal kijken. Mark vraagt aan Reno wat er is en lacht als hij hoort wat er werd gevraagd. Reno zegt tegen de vrouw dat haar man er niet is. Hier op waarschuwt Reno de verpleging om even met die mevrouw te praten

‘s Avonds onderweg naar huis praten we telefonisch, zoals gebruikelijk de nodige mensen bij en thuis gekomen treffen we de nodige mensen aan om ons te ondersteunen. Er staat zelf een heerlijke maaltijd klaar van de familie v.d. Berg. We genieten van de mihoen en saté.

Het gaat niet echt goed

We komen bij Mark. Eigenlijk alles onveranderd. Geen vooruitgang dus. Hij heeft een redelijke nacht gehad maar nog steeds veel pijn in de rug en buikstreek. We lezen wat kaarten voor en Mark glimlacht af en toe. Men besluit wederom om bloed te geven. Hierop geeft Mark een hevige reactie. Hij krijgt een rode uitslag en zijn temperatuur loopt hoog op tot tegen de 40 graden. Men stopt gelijk met het toedienen van bloed. Kennelijk zit hierin een stof waar Mark allergisch voor is. Welke weten ze niet. Er worden bloed en kweekjes afgenomen. Afwachten nu. Dan blijkt ook dat de darmen van Mark zijn stilgevallen. Hij wordt misselijk en ziek. Tot overmaat van ramp blijkt ook de morfinepomp niet goed te werken en het infuus te lekken. De zaalarts, een doortastende tante, besluit dat er foto’s gemaakt moeten worden van de organen en darmen, Mark pijn vrij gemaakt wordt het infuus en morfinepomp in orde worden gemaakt. Mark wordt terug gebracht naar de verkoeverkamer. Joost en Lian helpen met het brengen en halen. Mark maakt zijn grapjes. Als er wat piept vraagt hij waar Joost nu weer aan zit. Tegen Lian zegt hij dat alles goed komt. De anesthesist zorgt met een morfine shot dat de pijn sterkt afneemt, de foto’s worden gemaakt en alles weer aangesloten. Wat wij niet weten is dat men de foto’s onvoldoende vindt. Men sluit tot het maken van een CT-scan omdat men beschadiging van organen verondersteld. Een chirurgisch team maakt de OK in orde om snel ingrijpen mogelijk te maken. Gelukkig komt het niet zo ver. De pijn komt van rug en ribben. Hierna wordt Mark opgenomen op de mediumcare. Het betreft een neurologische afdeling dus men heeft de nodige problemen om mensen die het niet meer weten op bed te houden. De oude vrouw stapt uit bed om naar het huis van haar moeder te gaan terwijl een ander alles los trekt en een gevecht aangaat met verpleging en artsen. Toch is het goed voor Mark. Hier kan hij goed in de gaten worden gehouden. Weer een onrustige nacht. Mark heeft hoge koorts, veel pijn en is ziek.

Extra bloed

De volgende ochtend gebeld naar het AMC. Mark had een onrustige nacht maar heeft toch wel wat geslapen. Wat spullen bij elkaar geraapt en naar Mark toe.
Hij praat iets meer in plaats van 2 woorden af en toe drie woorden. Hij heeft veel pijn. Hij mag kleine beetjes gaan drinken. Hij heeft dorst en geniet met volle teugen van de kleine slokjes water. We hebben een gesprek met de maatschappelijkwerkster. Lian, Wilko en Joost. We vertellen onze verhalen en praten over de impact van de dwarslaesie en de gevolgen voor Mark en ons gezin. Het lucht op en de maatschappelijkwerkster heeft voldoende om met Mark te gaan praten we maken een vervolgafspraak en gaan naar Mark

Er wordt besloten om Mark bloed toe te dienen. De operaties hebben tot het nodige bloedverlies geleid en het zogenaamde HB gehalte blijft te laag. Een lichte rode uitslag is het gevolg. Niets verontrustends dacht men toen. Ook nog een CT-scan gemaakt om de resultaten van de operatie aan de rug te bekijken. Men is tevreden. Alles zit zoals het hoort. We gaan de nacht in met een stille Mark die veel pijn heeft maar niet klaagt. De hoeveelheid toegediende morfine wordt iets verhoogd. We praten nog wat. Hoe kan dit, waarom wij weer. Hebben we al niet genoeg te verduren gehad. Dit is niet vol te houden. Je gaat een beetje dood.

Na de operatie's

Om drie uur komt de verpleegster die vraagt of we Mark nog even willen zien omdat hij weer geopereerd moet worden. Nu aan bloedingen aan zijn linker onderbeen. We spreken kort met hem en laten hem weer achter in handen van de specialisten. Na een uurtje is hij terug. Die ochtend is het wachten op het gesprek met de Neuroloog die de operatie heeft uitgevoerd. Dokter Kurt. Hij vertelt ons dan dat Mark een aantal verwondingen heeft zoals twee breuken in zijn rechter heup, twee wonden aan zijn linker onderbeen die ze open houden, gebroken en gekneusde ribben, gebroken teen en het ernstigste: een dwarslaesie. Wel vertelt de neuroloog dat er lichtpuntjes zijn. Volledig herstel mogen we niet verwachten maar doordat men de twee gebroken wervels heeft kunnen herstellen en het ruggenmerg heeft schoongemaakt verwacht men enig herstel. Een lange tijd van revalideren hoort daar bij. Verwachting in percentages worden niet gegeven. De orthopedisch chirurg Been was ook te spreken over de operatie die hij met name aan de heup had uitgevoerd. Met deze boodschap in ons hoofd spreken we nog even met Mark die nog steeds op de verkoeverkamer ligt. Hij kent de situatie waarin hij zit en weet zijn vooruitzichten. Hij zwijgt.

Hierna rijden we naar huis om het aan Reno, Joost en Annemarie te gaan vertellen. Het slaat in als een bom en de emoties zijn hevig. Huisarts Paul Visschedijk komt en weet ons iets op te beuren. Een luisterend oor en een bemoedigend woord. Velen zullen er nog volgen. Diezelfde avond gaan we terug naar het AMC. We bezoeken Mark maar hij is amper aanspreekbaar. Hij zegt niet veel en klaagt over veel pijn. Zijn lijf en bed hangen vol apparatuur. Het piept, suist, borrelt. Van alles hoor en zie je. Het stelt niet gerust. Mark praat amper. Hij steekt af en toe zijn duim op en glimlacht kort. We praten over 020 dat alleen al reden is om snel te herstellen en weg te gaan. Hij ligt vastgesnoerd in bed, gestabiliseerd met een net woord. We spreken met de zaalarts die ons adviseert naar huis te gaan om te slapen. Medisch is het niet nodig de nacht bij Mark te blijven. Het zou voor iedereen beter zijn te rusten om donderdag een beetje fit te zijn. We gaan naar Strijen en na wat gedronken te hebben naar bed. Een moeilijke en woelige nacht.

Naar het AMC in Amsterdam

Je schrik je wild en je staat aan de grond genageld. Je hart staat stil en gelijkertijd voel je het bonzen in je hoofd. Er gaat van alles door je heen. Je wilt weg, naar de jongens. We zullen moeten wachten, de terugvlucht is pas over 13 uur. Toeval dat getal??? Huilen met elkaar, samen met Wiltruda en haar gezin. We slaan ons door de nacht en dag. Tante Christine, ome Jan en Reno, Joost en Annemarie, die spoorslags uit Eindhoven naar Strijen is gekomen, plegen de nodige telefoontjes. Dan een bericht uit Amsterdam, Mark is om half één naar de operatiekamer gegaan. Een operatie aan zijn rug en aan zijn heup zal worden uitgevoerd. Dat klinkt goed. “Eindelijk” doet men wat. Pa en ma vliegen terug. Een reis die zich veel al in stilte voltrekt. Af en toe een woordje naar elkaar. Elkaar hoop vol en bemoedigen toesprekend. Elkaars hand vasthouden en de gedachten laten gaan. Als pa en ma landen in Brussel staan daar Reno en tante Christine hen op te wachten om de reis naar Amsterdam te maken. Onderweg wordt bekend dat de operatie tot in de late avond zal duren. Klap. Dat is toch niet goed, of wel?? We weten het niet. We praten veel in de auto over wat er is gebeurd en voorgevallen. We beseffen en weten dan nog niet dat er spraken is van een dwarslaesie. We houden moed. In Amsterdam treffen we Dennis, Joost en Annemarie. We praten elkaar bij en besluiten dat pa, ma en tante Christine in Amsterdam blijven en de operatie afwachten. De rest gaat naar huis en proberen wat te slapen zodat ze volgende dag fris zijn voor Mark.

Omstreeks half één die nacht hebben we een gesprek met dokter de Vries, arts in opleiding. Hij vertelde ons dat de operatie geslaagd was. Een zucht van opluchting, echter te vroeg. Men noemt het biologisch geslaagd. Dan zegt de arts dat de dwarslaesie…….. Pa en ma horen even niets en herhalen alleen maar Dwarslaesie??????? Ook de arts schrikt. Hij vraagt”:’Wist U dat dan niet. Wist U niet dat hij geopereerd zou worden aan een dwarslaesie. Nee, dat wisten we niet. We slaan dicht en een wereld stort in; die van Mark en het gehele gezin. De arts legt nog wel uit dat er mogelijk lichtpuntjes zijn maar dat we daar nu niet te veel aan moeten denken. Hij kan verder niets vertellen en zal er voor zorgen dat er in de ochtend een gesprek is met de chirurgen. We mogen naar de verkoeverkamer waar mark ligt. We praten kort met hem. We worden verder opgevangen door de verpleging en blijven alle drie de nacht in het ziekenhuis. We krijgen een bed maar slapen lukt niet.

Telefoontje Napels

Nou, dan maar beginnen met het verhaal. Wat is er nu eigenlijk gebeurd?
Maandag 20 november 2006 in de avonduren zijn Reno, Mark en Joost na het eten begonnen om de kamer en keuken een goede beurt te geven. Pa en Ma die bij Wiltruda in Napels zijn komen immers de volgende dag terug. Men zou bewijzen dat ze nog een keer weg konden. Alles wordt gestoft, de keuken uit geboend en de laatste was wordt gedraaid. Het gesprek gaat over de komende voetbalwedstrijd van Feyenoord tegen Blackburn Rovers die donderdag gespeeld zal worden. Pa en ma praten even mee via de webcam. Een vriend wordt gebeld voor een seizoenkaart. Dat is goed en die komt hem de volgende dag wel brengen. Mark besluit die begeerlijke kaart voor de zekerheid toch maar te gaan halen want zonder hem gaat de wedstrijd niet door denkt hij. Mark is klaar met zijn schoonmaak klus en Joost ook. Samen rijden ze weg. Het weer is slecht en herfstachtige wegen. Nat en bladeren op de weg. Hierdoor gaat het dan ook fout in de Mookhoek. Mark gaat onderuit met zijn “Puch-gie”, schuift over het wegdek en klapt tegen een verkeersgeleider. Joost is direct bij hem. Mark maakt zijn helm los en gooit die weg. Hij zegt tegen Joost dat hij verschrikkelijke pijn in zijn rug heeft en zijn benen niet voelt. Joost schrikt zich wild en zegt tegen mark dat hij moet blijven praten en tot tien moet tellen. Joost pakt Mark zijn hand en zegt dat Mark moet knijpen. Beiden roepen ze om hulp. Omwonenden komen er bij en helpen hen. Joost belt Reno. Die weet wat hem te doen staat; er direct naar toe. Samen met tante Christine gaat hij naar de Mookhoek.

Als ze er komen is de ambulance met Mark en Joost net vertrokken naar het ziekenhuis in Dordrecht. Naar Dijkzigt kon niet. Er was brand geweest en ze konden slachtoffers niet de juiste hulp geven. In het ziekenhuis worden de broers herenigd en zien ze snel de ernst in van het ongeval. Ongeloof, onmacht en verdriet wisselen elkaar af. Dan ook nog eens de vraag wie en hoe vertellen we het pa en ma in Napels. De artsen adviseren ondanks het nachtelijke uur hen toch kennis te geven. Mark moet aan zijn heup en rug geopereerd worden. Er zou in zijn rug een splintertje tegen een zenuw drukken. Tante Christine is de stabiele factor die de boel bij elkaar houdt en weet wat haar te doen staat. Een zware klus. Om drie uur ’s nacht worden pa en ma gebeld. Rustig verteld zij wat er is voor gevallen en hoe de situatie is. Mark wordt overgebracht naar het AMC in Amsterdam.

Ongeluk Mark van Tilborg

Maandag 20 november 2006.
Als je op deze weblog bent uitgekomen weet je dat Mark na een zwaar ongeluk met ernstig letsel is opgenomen in het AMC-ziekenhuis te Amsterdam. Om iedereen op de hoogte te houden hebben we deze weblog gemaakt. Velen bellen of komen langs en dat zouden we ook graag zo houden, maar te veel is ook niet goed. Toch willen we jullie graag op de hoogte houden. We horen veel het verhaal: “we durven niet te bellen. We willen jullie met rust laten.”
De meest gestelde vragen zijn hoe het met Mark gaat en met ons. Wat zijn de verwachtingen kan hij straks weer lopen? Vandaar deze weblog. We proberen deze per dag te lezen en bij te werken. Misschien dat we wel eens een dagje overslaan. De bedoeling is dat Mark straks zelf het weblog gaat bij houden. Maar zover is het nog niet.