Mijmering

Als je zo in de ruimte staat kun je al aardig zien hoe het gaat worden. Door het grote raam aan de voorzijde is het lekker licht. Ook aan de zijkant zit een raam. Tja, als je daar zo staat, nog geen jaar na het ongeval, is het eigenlijk toch vreemd. Wat gaat dat allemaal snel.
Ik weet nog goed die nacht in Napels toen we werden gebeld: Ja hallo met Christien. Ik bel jullie want Mark heeft een ongeluk gehad en ligt in het ziekenhuis. Even hoor je niets maar snel luister je verder en laat je de ellende over je heen komen. Wat zegt Christien en hoe vertel ik het zo aan Lianne. In gedachten gaat het snel. Zo zijn we weer in Nederland en staan we samen in de verkoeverkamer naar Mark te kijken die zachtjes kreunt na de uren lange operatie. Ook de dagen erna staan in je geheugen gegrift. De eerste woorden van Mark en de eerste gesprekken met de artsen. Na een goede dag gaat hij weer achteruit en beland hij via de IC werd terug op de verkoeverkamer. Langzaam, zeer langzaam, herstelt hij iets en praat hij wat. Als ze hem uit zijn bed takelen gaat het vol pijn en de tranen komen in zijn ogen. Hij trekt wit weg en hij wordt terug gelegd. Je denkt dat het nooit meer wat wordt. Maar toch gaat het beter en de snelheid komt er in. Af en toe in de stoel naast bed maar als snel, half december, over naar Rijndam. En daar ging het echt snel. Met de feestdagen was hij al even thuis en dan heeft hij de smaak te pakken. Half mei is hij thuis. Dan nog in het oude huis. We hebben dan intussen een ander huis gekocht. En daar sta ik nu, in de aanbouw voor Mark die een jaar terug nog rondliep maar nu afhankelijk is van zijn rolstoel om vooruit te komen en moet leven met ook de andere beperkingen die er zijn.
Maar snel afbouwen dus zodat we het huis verder in kunnen richten en de verhuisdozen verder uit gepakt kunnen worden. Hopelijk zijn we met de Kerstdagen aan kant en kunnen we zeggen: ”we zijn klaar, nu rust!”