Dan roept Mark Hij is aan de voorkant van het huis bezig. Lian heeft hem net geholpen om het grasstrookje bij de sloot op te komen. Of ze vervolgens haar vinger in een gaatje in de grond wil steken. Lian die voelt er niet veel voor en roept mij. Na wat uitleg ben ook ik toch wel wat huiverig.
Door de groene jongens van de gemeente zijn mollenklemmen uitgezet en Mark heeft beloofd om ze regelmatig te controleren. Eerder had hij al succesvol een klem omhoog gehaald met daarin zo'n schattig diertje. Ik verbaasde me er over dat zulke kleine diertjes van die grote hopen konden maken, laat staan van die lange gangen.
Maar goed, daar zat hem nu net de kneep. Het gat waar de klem in gezet zat was een open gegraven molshoop. Je ziet dan netjes een gangetje de molshoop in en een gangetje de molshoop uit gaan. Bij het omhoog trekken van zo'n klem zakt het zand het gat in en in negen van de tien gevallen zie je dan de gangetjes niet meer. Nou en zult U zeggen. Klopt, dat zei ik ook. Nou dan volgt er een uitleg van Mark. Deze klem was leeg en moet dus terug het gat in en wel zodanig dat de mol in de goede richting de klem in loopt. Ah, nu begrijp ik het. Dus je moet weten waar dat gat zit. “Juist”, zei Mark, “als je dan nu even met je vinger in het zand wilt wroeten en dat gat op wil zoeken”.
Natuurlijk jongen, logisch, maar wat als nu net die mol aan komt lopen als ik met mijn vinger vrolijk in dat gat zit. Mollen zijn toch blind die zien natuurlijk niet dat het mijn vinger is maar denkt, zo dat is een dikke worm. Hap. Ik opper dan ook om werkhandschoenen aan te doen, een stokje te gebruiken of een schepje. Of beter nog waarom doet hij het zelf niet. Dat is snel uitgelegd. Hij kan er net niet bij, en dat klopte na een demonstratie.
Dan gaan ze vervolgens op je gevoel werken, Ja U leest het goed, ZE, Mark EN Lian dus. Of ik het niet durf wordt er dan slijmerig gevraagd. Of ik bang ben van zo’n klein beestje is dan de volgende vraag.
Ik probeer dat gewroet nog te voorkomen door te wijzen op de besmettelijkheden die zo’n beest bij zich kan hebben en dat ik die dan weer over kan dragen op anderen. Om de één of andere reden geloven ze me niet. Ik buk vervolgens eens om het gat nader te bestuderen. Ja, gewoon een gat in de grond eigenlijk. Ik besluit vervolgens om de zaak snel en doortastend aan te pakken. Ik stamp vervolgens keihard op de grond zodanig dat de mollen onder het voetbalveld via de molshopen de lucht in vliegen. Ik buk snel, graaf als een volleerde grafdelver het gat verder uit tot dat ik de twee gaten zie. Vol trots toon ik het gat aan Mark en Lian. Lian schiet in de lach. Mark zucht een keer, schud zijn hoofd en plaats de klem in het gat.
Door de groene jongens van de gemeente zijn mollenklemmen uitgezet en Mark heeft beloofd om ze regelmatig te controleren. Eerder had hij al succesvol een klem omhoog gehaald met daarin zo'n schattig diertje. Ik verbaasde me er over dat zulke kleine diertjes van die grote hopen konden maken, laat staan van die lange gangen.
Maar goed, daar zat hem nu net de kneep. Het gat waar de klem in gezet zat was een open gegraven molshoop. Je ziet dan netjes een gangetje de molshoop in en een gangetje de molshoop uit gaan. Bij het omhoog trekken van zo'n klem zakt het zand het gat in en in negen van de tien gevallen zie je dan de gangetjes niet meer. Nou en zult U zeggen. Klopt, dat zei ik ook. Nou dan volgt er een uitleg van Mark. Deze klem was leeg en moet dus terug het gat in en wel zodanig dat de mol in de goede richting de klem in loopt. Ah, nu begrijp ik het. Dus je moet weten waar dat gat zit. “Juist”, zei Mark, “als je dan nu even met je vinger in het zand wilt wroeten en dat gat op wil zoeken”.
Natuurlijk jongen, logisch, maar wat als nu net die mol aan komt lopen als ik met mijn vinger vrolijk in dat gat zit. Mollen zijn toch blind die zien natuurlijk niet dat het mijn vinger is maar denkt, zo dat is een dikke worm. Hap. Ik opper dan ook om werkhandschoenen aan te doen, een stokje te gebruiken of een schepje. Of beter nog waarom doet hij het zelf niet. Dat is snel uitgelegd. Hij kan er net niet bij, en dat klopte na een demonstratie.
Dan gaan ze vervolgens op je gevoel werken, Ja U leest het goed, ZE, Mark EN Lian dus. Of ik het niet durf wordt er dan slijmerig gevraagd. Of ik bang ben van zo’n klein beestje is dan de volgende vraag.
Ik probeer dat gewroet nog te voorkomen door te wijzen op de besmettelijkheden die zo’n beest bij zich kan hebben en dat ik die dan weer over kan dragen op anderen. Om de één of andere reden geloven ze me niet. Ik buk vervolgens eens om het gat nader te bestuderen. Ja, gewoon een gat in de grond eigenlijk. Ik besluit vervolgens om de zaak snel en doortastend aan te pakken. Ik stamp vervolgens keihard op de grond zodanig dat de mollen onder het voetbalveld via de molshopen de lucht in vliegen. Ik buk snel, graaf als een volleerde grafdelver het gat verder uit tot dat ik de twee gaten zie. Vol trots toon ik het gat aan Mark en Lian. Lian schiet in de lach. Mark zucht een keer, schud zijn hoofd en plaats de klem in het gat.
1 opmerking:
:D :D ...........nieuwe functie??? De mollenvanger van Strien.
Kuzz
Jolanda
Een reactie posten