Pijn

Aan het eind van het bezoek trekt Mark zich stilletjes terug. Hij zegt dat hij naar zijn bed moet. Als we kort er na boven komen klaagt hij over pijn in zijn buik. Hij heeft dat de laatste dagen al eerder gedaan maar de pijn trok dan weer snel weg. In de gaten houden was toen het devies.

Nu konden we aan Mark zien dat het niet zomaar buikpijn was en niet zo maar weg zou trekken. Aan de verpleegsters gevraagd om er eens goed naar te kijken. Met de minuut nam de pijn toe en een arts werd gebeld. Deze kwam langs en vond een kreunende en kronkelende Mark in zijn bed.
De arts vertrouwde het niet. Het kon de blaasontsteking zijn. Ik had U dat nog niet gemeld maar sinds een paar dagen speelde dat weer op en hij kreeg er sinds vandaag medicijnen voor. Voorts was de arts van mening dat het ook niet goed functionerende darmen kon zijn en tengevolge daar van obstipatie. En ook sloot zij een ontstoken blinde darm niet uit.

Dat was niet zo mooi want één ding wisten we toen. Dat wordt ziekenhuiswerk. En ja hoor, na wat rond bellen viel de keus op het Sint Franciscus Gasthuis in Rotterdam. Ik hoor U denken:”Het Dijkzigt is toch veel logischer”. Inderdaad dat vonden wij ook. Maar daar had men de MRSA bacterie rondwaren dus we waren gelijk overtuigd. Na afscheid genomen te hebben van Frans en Matmut die ons nog moed in spraken gingen we per ambulance naar de eerste hulp van het ziekenhuis. Het was er gelukkig niet druk en we werden uiterste vriendelijk ontvangen. Kopje koffie en duidelijk uitleg wat er ging gebeuren.

Bloed, urine, een foto en uiteraard onderzoek van de nog steeds pijnhebbende Mark. De arts kwam er niet gelijk uit en een collega van chirurgie werd van huis gehaald. Ook door hem werden de nodige onderzoeken gedaan en zaken beoordeeld maar kon ook hij geen duidelijke oorzaak voor de pijn vinden. Feit was wel dat de pijn weer afnam. Besloten werd om Mark ter observatie op te nemen. Men gaat uit van de slechte werking van de darmen dit gecombineerd met de blaasontsteking. Hierna op naar de verpleegafdeling waar we vannacht om één uur het intake gesprek hadden en Mark een hoge klysma kreeg. De pijn nam verder af en Mark had slaap en sukkelde langzaam naar dromenland. Na afscheid genomen te hebben van de bijzonder aardige verpleegkundige Sandra en Johan zijn we weer huiswaarts gegaan.