Nu dan eindelijk weer een berichtje op de weblog. We hadden onze handen vol aan allerlei andere zaken en de weblog kwam wat op de achtergrond. Er gaat best wel tijd in zitten. Je moet toch zo zorgvuldig mogelijk de berichtjes plaatsen. Er even voor gaan zitten dus en dat was er deze dagen niet bij.
Wat is er gebeurd de afgelopen dagen??? Donderdag was de laatste, meeloopdag in het Rijndam. Van dichtbij werden de dagelijkse zaken en beslommeringen van Mark meegemaakt en er werd van geleerd. De nodige uitleg werd gegeven en toevallig kwam ook de rolstoeldeskundige om de rolstoel aan te meten. De keus is gevallen op de rolstoel van het merk Activator van TNS revalidatie Service. http://www.tnsrijen.nl/ Deze stoel heeft de beste pasvorm vooral bij de rug. Deze stoel wordt nu gemaakt en tevens aangepast voor het aankoppelen van een handbike. Gaat wel ongeveer 10 weken duren. Dus nog even met die “ouwe bak”doorrollen. De planning voor de komende weken wordt doorgesproken met Mark. Er wordt nog steeds vanuit gegaan dat Mark eind mei naar huis mag. Dat wordt dus zoeken naar tijdelijke aanpassingen. Want één ding weten we zeker; de aanbouw is dan nog niet klaar, sterker nog daar moet dan nog aan begonnen worden.
Vrijdag was het vroeg uit de veertjes want het was aanpakken geblazen. Een waterig zonnetje kondigde een mooie dag aan. Het zou zonnig worden met temperaturen van rond de 20 graden. Een mooie dag om in de tuin te werken. Arie den Tuinder en Chris verschenen op het afgesproken tijdstip en er werden werkafspraken gemaakt. Al snel werd de ochtendstilte doorbroken met een senoor geronk van een motorheggenschaar. Gelukkig geen knetterend herrie ding. Met deskundige hand stuurde Arie de heggenschaar langs de flanken van de coniferenhaag van ongeveer 3 meter hoog en meters lang. Binnenkant, buitenkant en bovenkant. Kwamen aan de beurt. Wat eerst een grillige vorm had kreeg nu een strak geschoren uitstraling. Het zachte jonge groen contrasteerde met het donkere en stuggere oude hout.
Chris nam de snoeischaar ter hand net als Mark. Toen de eerste “happen “ uit de diverse struiken werden genomen schrok ik, niet wetende dat dit nog niets was bij wat komen ging. Mark en Chris snoeiden de Lavendel, Spirea, Rozemarijn en Ceder. Hierna schakelde men een tandje bij en was het tijd voor de Dutcia Skabra, Hedra Helix Abboreskums en de Prunus Servilata Anocanus. Na de koffie met worstenbrood was het de meester zelf die de snoeischaar en zaag ter hand nam. Tijd voor het serieuzere snoeiwerk zal ik maar zeggen. Met leden ogen zag ik dat struiken in omvang terug werden gebracht tot nog niet de helft van wat ze ooit waren, bomen die eerst een donkere schaduw achter zich lieten toverde nu een fonkelende en twinkelende speling van licht op het onderliggende gras. Het haast onbegaanbare pad werd open en luchtig. De tuin werd een zee van licht, groen en openheid. Na van de schrik bekomen te zijn moest ik erkennen dat snoeien meer is als het wegknippen van de takken die in de weg zitten. De manier waarop ik het altijd deed. Dit was vakwerk wat de heren, inclusief Mark hadden geleverd. Bewondering voor Mark voor de manier waarop hij met zijn rolstoel door de tuin heen reed en zijn snoeiwerk deed. Tussendoor had Mark ook de tuin op schaal geschets en de planten genummerd. Met “wat “ hulp van Arie en Chris werden al de planten van hun naam voorzien. En ik? Wat deed ik? Ik heb me bezig gehouden met het wegdragen van een niet afnemende stroom aan snoeihout. Klein maken en op de kar gooien. Als je die berg zou zien (foto’s komen nog) zou je denken dat de tuin van de buren ook gelijk gekortwiekt was. En eerlijk gezegd dat was een beetje zo, Per ongeluk hadden we een stuk heg gesnoeid die niet van ons was. Nogmaals sorry.
’s Avonds arriveerde verse troepen die zich bezig gingen houden met het schilderwerk in Reno zijn kamer. Het zag er keurig uit hoewel ik geen nieuwe Picasso of Rembrandt heb kunnen ontdekken. Het was echt zo’n dag die je zuchtend beëindig met de uitspraak: “moe maar voldaan.”
De volgende ochtend fris weer op. Zonnetje schijnt en we willen snel naar het huis. Mark sjeesde al weg richting Prins Clausstraat, gevolgd door Reno Wij moeten eerst om boodschappen. We haasten ons langs de schappen van Albert Heijn en Formido en gaan dan ook snel naar de jongens. Terwijl Joost aan één van zijn laatste werkdagen bij AH aan de slag is gaan wij klussen. We profiteren van het prachtige weer en kiezen er voor om verder te gaan in de tuin.
De grond wordt geschoffeld en een voorzien van een flinke laag compost. Ook worden de druiventakken op de pergola onder handen genomen. Al het dodenhout hebben we er uit gehaald zodat de jonge scheuten hun weg kunnen vinden en een mooi bladerdak kunnen vormen. In oktober hebben we onze eigen wijnfeesten als het goed is. Tijdens het verwijderen van het hout vonden een vogelnestje met vier eitjes van een Merel. Maar waar moeder Merel is gebleven weten we niet.
En Roll? Hij knutselde verder aan de CV-installatie en de opstelling voor wasmachine en droger. Hierna reed hij samen met Mark nog even naar Bergen op Zoom om neefje Mechiel te bezoeken die een gezellige avond had en hen hier in mee wilden laten delen.
Vandaag zagen we moeder Merel weer niet en we vrezen het ergste voor het broedsel
Verder heb ik een duik genomen in de vijver. Op advies van Arie den Tuinder was het simpelweg de zwembroek aan en de vijver in om het te veel aan waterplanten er uit te trekken. Daar kwam me een berg uit. Op de bodem van de vijver is het een deken van wortels die stug zijn en als spaghetti elkaar omarmen Bijna geen doorkomen aan. Maar uiteindelijk is ongeveer één derde op de kant beland. Daar laten we het een paar dagen liggen zo dat de meegetrokken “beestje” terug hun weg naar het water kunnen vinden. De eerste salamanders waren zo terug het water in. Joost had inmiddels zijn hengels uit hun winterslaap gewekt en uitgeworpen in de “oude vijver” Binnen mum van tijd had hij negen vissen aan de haak die de teil ingingen. Inmiddels zijn ze overgebracht naar de nieuwe vijver waar ze met een éénstemmig gekwaak van de groene kikkers, zittend op een lelieblad, welkom werden geheten. Een aandoenlijk moment wat mij deed denken aan de grot van Fabiola in de Efteling met die kikkers en die dansende elfjes op die Indische waterlelies.
Wat is er gebeurd de afgelopen dagen??? Donderdag was de laatste, meeloopdag in het Rijndam. Van dichtbij werden de dagelijkse zaken en beslommeringen van Mark meegemaakt en er werd van geleerd. De nodige uitleg werd gegeven en toevallig kwam ook de rolstoeldeskundige om de rolstoel aan te meten. De keus is gevallen op de rolstoel van het merk Activator van TNS revalidatie Service. http://www.tnsrijen.nl/ Deze stoel heeft de beste pasvorm vooral bij de rug. Deze stoel wordt nu gemaakt en tevens aangepast voor het aankoppelen van een handbike. Gaat wel ongeveer 10 weken duren. Dus nog even met die “ouwe bak”doorrollen. De planning voor de komende weken wordt doorgesproken met Mark. Er wordt nog steeds vanuit gegaan dat Mark eind mei naar huis mag. Dat wordt dus zoeken naar tijdelijke aanpassingen. Want één ding weten we zeker; de aanbouw is dan nog niet klaar, sterker nog daar moet dan nog aan begonnen worden.
Vrijdag was het vroeg uit de veertjes want het was aanpakken geblazen. Een waterig zonnetje kondigde een mooie dag aan. Het zou zonnig worden met temperaturen van rond de 20 graden. Een mooie dag om in de tuin te werken. Arie den Tuinder en Chris verschenen op het afgesproken tijdstip en er werden werkafspraken gemaakt. Al snel werd de ochtendstilte doorbroken met een senoor geronk van een motorheggenschaar. Gelukkig geen knetterend herrie ding. Met deskundige hand stuurde Arie de heggenschaar langs de flanken van de coniferenhaag van ongeveer 3 meter hoog en meters lang. Binnenkant, buitenkant en bovenkant. Kwamen aan de beurt. Wat eerst een grillige vorm had kreeg nu een strak geschoren uitstraling. Het zachte jonge groen contrasteerde met het donkere en stuggere oude hout.Chris nam de snoeischaar ter hand net als Mark. Toen de eerste “happen “ uit de diverse struiken werden genomen schrok ik, niet wetende dat dit nog niets was bij wat komen ging. Mark en Chris snoeiden de Lavendel, Spirea, Rozemarijn en Ceder. Hierna schakelde men een tandje bij en was het tijd voor de Dutcia Skabra, Hedra Helix Abboreskums en de Prunus Servilata Anocanus. Na de koffie met worstenbrood was het de meester zelf die de snoeischaar en zaag ter hand nam. Tijd voor het serieuzere snoeiwerk zal ik maar zeggen. Met leden ogen zag ik dat struiken in omvang terug werden gebracht tot nog niet de helft van wat ze ooit waren, bomen die eerst een donkere schaduw achter zich lieten toverde nu een fonkelende en twinkelende speling van licht op het onderliggende gras. Het haast onbegaanbare pad werd open en luchtig. De tuin werd een zee van licht, groen en openheid. Na van de schrik bekomen te zijn moest ik erkennen dat snoeien meer is als het wegknippen van de takken die in de weg zitten. De manier waarop ik het altijd deed. Dit was vakwerk wat de heren, inclusief Mark hadden geleverd. Bewondering voor Mark voor de manier waarop hij met zijn rolstoel door de tuin heen reed en zijn snoeiwerk deed. Tussendoor had Mark ook de tuin op schaal geschets en de planten genummerd. Met “wat “ hulp van Arie en Chris werden al de planten van hun naam voorzien. En ik? Wat deed ik? Ik heb me bezig gehouden met het wegdragen van een niet afnemende stroom aan snoeihout. Klein maken en op de kar gooien. Als je die berg zou zien (foto’s komen nog) zou je denken dat de tuin van de buren ook gelijk gekortwiekt was. En eerlijk gezegd dat was een beetje zo, Per ongeluk hadden we een stuk heg gesnoeid die niet van ons was. Nogmaals sorry.
’s Avonds arriveerde verse troepen die zich bezig gingen houden met het schilderwerk in Reno zijn kamer. Het zag er keurig uit hoewel ik geen nieuwe Picasso of Rembrandt heb kunnen ontdekken. Het was echt zo’n dag die je zuchtend beëindig met de uitspraak: “moe maar voldaan.”
De volgende ochtend fris weer op. Zonnetje schijnt en we willen snel naar het huis. Mark sjeesde al weg richting Prins Clausstraat, gevolgd door Reno Wij moeten eerst om boodschappen. We haasten ons langs de schappen van Albert Heijn en Formido en gaan dan ook snel naar de jongens. Terwijl Joost aan één van zijn laatste werkdagen bij AH aan de slag is gaan wij klussen. We profiteren van het prachtige weer en kiezen er voor om verder te gaan in de tuin.
De grond wordt geschoffeld en een voorzien van een flinke laag compost. Ook worden de druiventakken op de pergola onder handen genomen. Al het dodenhout hebben we er uit gehaald zodat de jonge scheuten hun weg kunnen vinden en een mooi bladerdak kunnen vormen. In oktober hebben we onze eigen wijnfeesten als het goed is. Tijdens het verwijderen van het hout vonden een vogelnestje met vier eitjes van een Merel. Maar waar moeder Merel is gebleven weten we niet.En Roll? Hij knutselde verder aan de CV-installatie en de opstelling voor wasmachine en droger. Hierna reed hij samen met Mark nog even naar Bergen op Zoom om neefje Mechiel te bezoeken die een gezellige avond had en hen hier in mee wilden laten delen.
Vandaag zagen we moeder Merel weer niet en we vrezen het ergste voor het broedsel
Verder heb ik een duik genomen in de vijver. Op advies van Arie den Tuinder was het simpelweg de zwembroek aan en de vijver in om het te veel aan waterplanten er uit te trekken. Daar kwam me een berg uit. Op de bodem van de vijver is het een deken van wortels die stug zijn en als spaghetti elkaar omarmen Bijna geen doorkomen aan. Maar uiteindelijk is ongeveer één derde op de kant beland. Daar laten we het een paar dagen liggen zo dat de meegetrokken “beestje” terug hun weg naar het water kunnen vinden. De eerste salamanders waren zo terug het water in. Joost had inmiddels zijn hengels uit hun winterslaap gewekt en uitgeworpen in de “oude vijver” Binnen mum van tijd had hij negen vissen aan de haak die de teil ingingen. Inmiddels zijn ze overgebracht naar de nieuwe vijver waar ze met een éénstemmig gekwaak van de groene kikkers, zittend op een lelieblad, welkom werden geheten. Een aandoenlijk moment wat mij deed denken aan de grot van Fabiola in de Efteling met die kikkers en die dansende elfjes op die Indische waterlelies.
Feijenoord-NEC 1-1. Mark en Ab deden hun wekelijkse wandeling naar bedevaartsoord cafetaria het Plein om, ondanks dat de wedstrijd niet werd uitgezonden, op afstand hun cluppie te steunen.
En toen weer HET moment van het weekend. We kijken er inmiddels naar uit. Terug naar het Rijndam. Dat was dus weer een stille tocht naar Rotterdam waar we gelukkig als vanouds aller- vriendelijks werden begroet door Mahmut, George en anderen vrienden en vriendinnen van Mark. Je ziet hem dan weer bijtrekken gelukkig. Hopen dat hij eind mei echt naar huis kan. Gelukkig komen er een paar lange weekenden dus dat moet vol te houden zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten