Het bezoek aan Amsterdam was zo als verwacht van betrekkelijk korte duur. De arts, dokter Been, zocht ons in de gang al op en was in het bezit van een opdrachtformulier van de röntgen afdeling. We konden gelijk door en de “foto’s” waren zo gemaakt. Hierna bij hem op bezoek. De foto’s werden in ons bijzijn bekeken en voorzien van commentaar. De rug zat zoals hij dat wilde bij de operatie. Het zag er keurig uit. Ook de heup was netjes aan het genezen zoals het hoort. De wond aan het linker onderbeen kreeg na het bekijken de beoordeling redelijk. Dit komt omdat er nog een klein plekje was dat “lekte”. Geen reden tot bezorgdheid maar het kan beter. De tijd zal zijn werk moeten doen. Kortom netjes op schema. Over het spasme zegt dokter Been dat dit een bekend verschijnsel is en verder begeleid moet worden door de revalidatie arts terwijl de pijn in zijn voet kennelijk veroorzaakt wordt als gevolg van een beklemming die er heeft gezeten. Dit kan nog enige tijd aanhouden. De breuk in de voet is op de foto’s niet meer te zien en is uitgesloten als veroorzaker van de pijn. Advies van Been is om dit verder in Rotterdam te laten volgen. Kortom Mark krijgt zijn ontslagbrief mee en wordt medisch overgedragen aan de collega van Been in het Dijkzigt ziekenhuis. Mooi. Dit voldoet aan de verwachtingen. Wat niet aan de verwachtingen voldoet is het feit dat het gekopieerde medischdossier zoals toegezegd niet klaar ligt. Men belooft ons dit toe te zend. We zijn benieuwd.
Hierna weer terug naar Rotterdam wat Mark betreft. Wij naar Delft om de bril die er klaar ligt voor Lian op te halen. Deze ligt er al van eind november en bij het lezen heeft ze hem echt nodig.
1 opmerking:
hallo familie Van Tilborg.
Met veel interesse lees ik steeds deze site. Ik heb zelf ook een dwarslaesie door een ongeluk dus de verhalen komen me erg bekend voor. Het leven met een dwarslaesie is lastig maar zeker niet onmogelijk. En zo te lezen komt Mark er wel.
Het "gedoe" met aanpassingen of toch verhuizen is verschrikkelijk lastig. Eigenlijk wil je niet weg uit je vertrouwde huis en je wilt eigenlijk toch ook je huis liefst in dezelfde staat houden.
Hebben jullie al eens gedacht aan een eigen appartement voor Mark in de buurt van het ouderlijk huis? Hij zal, als hij uit het revalidatiecentrum komt, weer helemaal zelfstandig zijn. En misschien is hij nu nog wat jong maar hij zal toch ook niet eeuwig bij zijn ouders willen blijven wonen. Met enige hulp bij poetsen en koken is een eigen optrekje misschien een optie. Het is natuurlijk niet iets waar je als ouders meteen aan denkt als je kind in een rolstoel terecht komt maar het geeft wel weer wat meer keuzemogelijkheden.
Ik wens jullie hele familie het allerbeste en blijf de verhalen volgen.
met groet
Een reactie posten